Asteya... νομίζω πως αυτό το Yama με επέλεξε και δεν το επέλεξα. Νιώθω πως είναι αυτό που στέκεται τόσο ανοιχτά απέναντι σε ένα μονοπάτι πιο σκληρό , ίσως και πιο σκοτεινό αλλά σίγουρα πιο δύσκολο να το προσεγγίσεις. Ένα μονοπάτι που μπορεί κάποιοι από μας με κάποιο τρόπο να περπατήσαμε και την ώρα που το βαδίζαμε κάποιος άλλος ,θέλησε να πάρει κάτι πολύ και δικαιωματικά δικό μας.

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την κλοπή χωρίς ασυναίσθητα να τη συνδέσεις με κάποιο αντικείμενο ή με κάτι απτό. Προσπαθώντας όμως να έρθουμε όσο πιο κοντά στο Aparigraha, ίσως η κλοπή να μην αφορά αντικείμενα αλλά να αφορά κάτι πιο ουσιώδες, πιό άρρηκτα συνδεδεμένο με τον εαυτό μας. Και τι είναι άραγε πιο ακέραια δικό μας αν όχι η ίδια μας η ζωή. Και αναφερόμενη στη ζωή, δεν εννοώ μόνο τη φυσική διαδικασία της αναπνοής και τον χτύπο της καρδιάς, αλλά την γενικότερη ύπαρξη μας και ότι αυτό την περιβάλλει τόσο βιολογικά, όσο και φυσικά και κοινωνικά.

Για αυτήν την αφαίρεση του δικαιώματος, αυτή την κλοπή του να υπάρχεις και να ζεις ελεύθερα ήθελα να γράψω σήμερα, έχοντας περπατήσει ένα μονοπάτι όχι ιδιοις όμμασι, αλλά μέσα απο την παραστατική τέχνη του θεάτρου. Αυτή την τέχνη που σου επιτρέπει να ζεις και να βιώνεις κάτι που δεν είναι απαραίτητα δικό σου ή και να είναι, μια ζωή που εν δυνάμει θα μπορούσες να ζήσεις, ή και όχι... Με την βοηθεία της θεατρικής μου ομάδας ΚΛΕΨύΔΡΑ και το κείμενο “Κυνήγι μαγισσών”, των Αφροδίτη Φλώρου και Ζωή Ναούμ, ακολούθησα αυτό το σκοτεινό μονοπάτι που μας γύρισε 12 χρόνια πίσω, μέσα απο τα μάτια της Μαρίας Κουλουριώτη. Είναι μια ιστορία που πολλοί άκουσαν, αλλά λίγοι κατάλαβαν και ακόμη λιγότεροι ασχολήθηκαν ουσιαστικά.

Ήταν Απρίλιος του 2012 όταν εκατοντάδες γυναίκες απο τους δρόμους της Αθήνας, οι περισσότερες τοξικοεξαρτώμενες προσήχθησαν και κρατήθηκαν παράνομα σε αστυνομικά τμήματα και υποχρεώθηκαν χωρίς τη συναίνεση τους σε αιμοτολογικό έλεγχο HIV με την κατηγορία της οροθετικότητας.... 27 εξ αυτών οι οποίες βγήκαν θετικές στον ιο του AIDS, διαπομπεύθηκαν απο τα ΜΜΕ, τα οποία, με τη σύμφωνη γνώμη της τότε εξουσίας, δημοσίευσαν τις φωτογραφίες και τις κατονόμασαν ως ιερόδουλες που “σπέρναν το θάνατο σε οικογενειάρχες”. Οι γυναίκες αυτές ντροπιάστηκαν παγκοσμίως στα μάτια των οικείων τους, εκ των οποίων πολλοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε σχέση μαζί τους, ενώ και οι ίδιες οι οικογένειες υπέστησαν την κοινωνική κατακραυγή που τους όρισε απο εκεί και έπειτα τις ζωές. Όλες τους φυλακίστηκαν παράνομα για 1.5 χρόνο χωρίς να τους χορηγηθεί καμία αγωγή, ενώ κάποιες απο αυτές βρίσκονταν σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Κάποιες απο αυτές πέθαναν στη φυλακή, άλλες αυτοκτόνησαν , άλλες ξανακύλησαν και όλες στιγματίστηκαν.

Πώς κλέβεις άραγε το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και της αξιοπρέπειας ενός ανθρώπου; πώς του κλέβεις τους φίλους και την οικογένεια; πώς του κλέβεις τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή; πώς του κλέβεις τα παιδιά και το σπίτι του; πώς του κλέβεις την ίδια του τη ζωή;

Η δικαιοσύνη άργησε 4 χρόνια, αφού η δίκη η οποία έκρινε αθώες όλες τις κατηγορούμενες ξεκίνησε το 2016, ενώ η δικαίωση άργησε 12 χρόνια όταν τον Ιανουάριο του 2024 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μαρία, έζησα πολύ λίγο απο το κομμάτι αυτό που σου έκλεψαν. Γνώρισα, αγκάλιασα και έκλαψα στην αγκαλιά της μητέρας σου, είδα την πανέμορφη κόρη σου σε φωτογραφία, μίλησα τα λόγια, αυτά που σου στέρησαν κάποιοι. Δε θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια. Εύχομαι εκεί που είσαι να είσαι ήσυχη και να ξέρεις πώς με έμαθες και μου έδωσες πολλά... με έμαθες πώς πρέπει να αντιτίθεμαι και να μιλάω στις καθημερινές κλοπές που βιώνουμε... σ ευχαριστώ για το μάθημα ζωής....

Δραστηριότητα που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά μας:

Το Φως

Αντικείμενα: φακός, αυτοκόλλητα

Μουσική: Beethoven’s 5 secrets – One republic – The piano guys

Ένα από τα κορίτσια φοράει στην μπλούζα της ένα αυτοκόλλητο. Τα φώτα σβήνουν. Ο φακός ανοίγει. Σκοπός του παιχνιδιού είναι το κορίτσι με το αυτοκόλλητο να κυνηγήσει το φως το οποίο μονίμως κινείται. Τα υπόλοιπα κορίτσια έχουν σκοπό να μην καλύψουν το φως το οποίο πέφτει στο κορίτσι με το αυτοκόλλητο. Η διαδικασία συνεχίζεται .

Καθε φορα το κορίτσι με το καινούργιο αυτοκόλλητο πιάνεται με τα προηγούμενο κορίτσι μέχρι όλα τα κορίτσια να έχουν αυτοκόλλητο και να είναι πιασμένα χέρι χέρι κυνηγώντας το φως.

Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος να “ κυνηγήσει “ το δικό του φως και να το νοιαστει .Όσο έχει ανάγκη, όσο αντέχει όσο τον ικανοποιεί. Κάποιες φορές μπορεί να το χάσει. Κάποιες φορές μπορεί να το βρει ξανά. Κάποιες φορές μπορεί να θέλει να το αποφύγει.

Το φως μας είτε αυτό που μας φωτίζει είτε αυτό που πηγάζει από μέσα μας ανήκει στον καθένα και οι
υπόλοιποι μπορούμε και έχουμε την ικανότητα να το σεβαστούμε! Και γιατί όχι να βοηθήσουμε τον άλλον να το ψάξει να το βρει. Δε χρειάζεται να οικειοποιούμαστε κάτι το οποίο άλλωστε φτάνει για όλους.

Κείμενο & δραστηριότητα: Κωνσταντίνα Γιοβάνη