Τότε ο μάντης (η ψυχή, ο ανώτερος εαυτός) αναπαύεται στην αληθινή του φύση, γνωστή και ως αυτοπραγμάτωση.

Αυτή η σούτρα εξηγεί το τελικό αποτέλεσμα της γιόγκα - την ανακάλυψη της ουσιαστικής και αληθινής φύσης κάποιου.

Μόλις καταφέρουμε να ηρεμήσουμε τις διακυμάνσεις του μυαλού, η αντίληψή μας για την πραγματικότητα γίνεται σαφής. Δεν είναι πλέον συννεφιασμένη από σκέψεις για το παρελθόν ή το μέλλον, η πραγματικότητα οξύνεται και καταλαβαίνουμε επιτέλους την αληθινή μας φύση. Αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή μας με όλα αυτά. Αναγνωρίζουμε ότι η τρέχουσα κατάστασή μας είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε. Φιλοσοφικά είναι αλήθεια ότι η ψυχή είναι αγνή και θεϊκή, δεν υπόκειται ποτέ σε αλλαγές, και ότι η ειρήνη και η ευδαιμονία είναι η εγγενής φύση της. Αλλά ως πρακτικό ζήτημα, όταν η ψυχή συνοδεύεται από ένα διαταραγμένο μυαλό, χάνει την αυτογνωσία της. Μόλις ενσωματωθεί, πρέπει να χρησιμοποιήσει το μυαλό ως εργαλείο για να βιώσει τις δικές του εγγενείς ιδιότητες. Εάν αυτό το εργαλείο είναι μολυσμένο, τότε η ψυχή δεν έχει καμία πιθανότητα να βιώσει τη φύση της και, ανήμπορη, βιώνει μόνο αυτό που της παρουσιάζει ο νους.

Το θείο μέσα μας είναι διαρκώς φωτισμένο, και είναι το εγγενές φως του θείου που φωτίζει τον εσωτερικό και τον εξωτερικό μας κόσμο. Μόλις ο νους μας καθαριστεί, το φως του θείου φωτίζει όλη μας τη ζωή από μέσα. Οι πνευματικές πρακτικές δεν φωτίζουν το θείο - απλώς καθαρίζουν το νου, έτσι ώστε το φως του θείου από μέσα να μπορεί να περάσει από το νοητικό πεδίο χωρίς εμπόδια.

Μόλις ο νους είναι καθαρός, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τα αντικείμενα του κόσμου όπως είναι. Η αντίληψή μας δεν είναι πλέον διαστρεβλωμένη. Αναγνωρίζουμε πλέον ότι τα υλικά αντικείμενα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά, ούτε ευχάριστα ούτε δυσάρεστα, αλλά ουδέτερα. Είναι η στάση μας απέναντί ​​τους που τα κάνει να φαίνονται είτε θετικά είτε αρνητικά. Μόλις πραγματοποιηθεί αυτή η συνειδητοποίηση, το μυαλό δεν βρίσκει κανένα λόγο να ταράζεται. Οι γοητείες και οι πειρασμοί του κόσμου δεν το επηρεάζουν πλέον. Ακόμα κι ενώ είναι ενεργό στον κόσμο, το μυαλό παραμένει ακίνητο. Το κάθε τι έχει την αξία που του δίνουμε.

Δραστηριότητα σε παιδιά 12-17 ετών:

Τα παιδιά ξαπλώνουν σε ύπτια θέση, κλείνουν τα μάτια και αρχίζουν να αναπνέουν βαθιά. Εισπνέουμε από τη μύτη και εκπνέουμε αργά από το στόμα, βγάζοντας τον αέρα με έναν μικρό συριγμό μέσα από τα δόντια και τα χείλη. Δίνοντας έμφαση στην εκπνοή από το στόμα, στέλνουμε σήμα στο παρασυμπαθητικό σύστημα ότι είμαστε ασφαλείς. Μένουμε για λίγες αναπνοές και χαλαρώνουμε. Στη συνέχεια καθοδηγώ τα παιδιά σε έναν οραματισμό, όπου φανταζόμαστε τον εαυτό μας μέσα στη θάλασσα, να επιπλέει στο νερό, χωρίς βαρύτητα, χωρίς σκέψεις, έννοιες, άγχος και συναισθήματα. Είμαστε απαλλαγμένοι από ότι μας βαραίνει, ο νους είναι σε αταραξία.

Τέλος, οραματιζόμαστε ένα λαμπερό διαμάντι να εμφανίζεται ανάμεσα στα φρύδια, στο έκτο τσάκρα. Το κάθε παιδί του δίνει το σχήμα και το χρώμα που επιθυμεί.

Αφού επανέλθουμε αργά και ανοίξουμε τα μάτια μας, το κάθε παιδί ζωγραφίζει το διαμάντι του, την ενόρασή του, όπως ακριβώς το οραματίστηκε. Κανένα διαμάντι δεν μοιάζει με το άλλο. Όλοι είμαστε μοναδικοί και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσα από το δικό μας πρίσμα.

Κείμενο & Δραστηριότητα: Τζίνα Παπανικολάου