Σκέψεις

Πάντα σκεφτόμουν ένα κόσμο χωρίς πλούτο ανισότητες και όλα αυτά τα αρνητικά που μερικές φορές όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε ότι μας πνίγουν. Εδώ και πολλά χρόνια δουλεύω ως Κοινωνική Λειτουργός με προσφυγικό πληθυσμό κυρίως με παιδιά. Τα παιδιά με τα πιο μικρά πράγματα/αντικείμενα ένοιωθαν ολοκληρωμένα. Ένα χυμό, ένα αυτοκόλλητο, μία κούκλα. Αυτό και στην προσωπική μου θεραπεία συχνά με έβαζε στην διαδικασία να σκεφτώ τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νοιώσει γεμάτος.

Ένα χαμόγελο μια αγκαλιά και πολύ αγάπη. Αυτό όρισε ολόκληρη την ζωή μου και ζω με αυτό.

Οι σκέψεις μου συμπληρώνονται όταν έκανα ένα ταξίδι στην Αφρική, όπου κατάλαβα ότι οι άνθρωποι εκεί είναι χαρούμενοι με τα πιο απλά πράγματα. Μουσική, φύση, τροφές από την γη.

Την φρόντιζαν την γη την αγαπούσαν.

Αγαπούσαν την φύση ένιωθαν μέρος αυτής, ενώ εμείς συχνά το ξεχνάμε και σκεφτόμαστε πως θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε και άλλα και άλλα… μα η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόμαστε και πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι και πλήρεις...

Δραστηριότητα για το μάθημα, πάνω στην "aparigraha"

Τοποθετούμε σε ένα καλάθι κάποια αντικείμενα που να φαίνονται ελκυστικά όπως κινητό – γλυκά – (αναλόγως με τα ενδιαφέροντα των παιδιών)

Έπειτα δίνεται η οδηγία να ξεκινήσουν να τρέχουν και όποιο παιδάκι φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει ότι βρίσκεται μέσα στο καλάθι.

Αφού ολοκληρωθεί η δραστηριότητα θα κάνουμε στα παιδιά μια αφήγηση:

-« Ένας ανθρωπολόγος επισκέφτηκε τη φυλή των Ζουλού -η φυλή των Ζουλού βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση-, βρήκε μια ομάδα μικρών παιδιών και έβαλε απέναντί τους σε ένα δέντρο ένα καλάθι με φρούτα. »

Έπειτα τους ζήτησε να τρέξουν και τους είπε πως όποιο παιδάκι έφτανε πρώτο στο δέντρο θα έπαιρνε όλα τα φρούτα.

Έδωσε, λοιπόν, το σύνθημα, τα παιδάκια πιάστηκαν χέρι χέρι, πήγαν και κάθισαν γύρω από το καλάθι και άρχισαν να μοιράζονται τα φρούτα.

Ο ανθρωπολόγος, έκπληκτος, επηρεασμένος καθώς ήταν από το φαντασιακό των “προηγμένων κοινωνιών”, τους ρώτησε για το έκαναν αυτό, και τα πιτσιρίκια του απάντησαν “Ubuntu”, που στο εννοιολόγιο της γλώσσας των υποσαχάριων φυλών σημαίνει ότι:

«Αν ένας από εμάς δεν είναι χαρούμενος, δεν μπορούμε να είμαστε ούτε εμείς.»

Έπειτα πιανόμαστε χέρι χέρι και κάνουμε μια άσκηση αναπνοών πιασμένοι χέρι χέρι σε ένα κύκλο. Σε καθιστή θέση, ίσια η πλάτη, χαλαρώνουμε το πρόσωπό μας και χαμογελάμε, μπορούμε να χαμογελάσουμε λίγο, πολύ ή πάρα πολύ και παίρνουμε μία βαθιά εισπνοή μέσα από τα δόντια μας. Κλείνουμε το στόμα και εκπνέουμε αργά.

Κείμενο & δραστηριότητα: Νικολίνα Παπαδία